Lo meyor de la romería vien después de la romería.Cuando esperamos dalgo un llobu míranos a los güeyos.
Cuando'l deséu enxuga los llabios adevecen tormentes en corazón
del monte.
Les manes del carbayu dexen marques
nel piel de los que foden al so abellu escuru.
La lluna abre caminos ente los matos y el ríu esborria les pisaes.
Hai lloréu nel aliendu de los que sudaron xuntos y el qu'amó nunca vuelve solu a un cuartu vaciu.
La fiesta son los preparativos de la fiesta. Lo meyor de la romería vien después de la romeria.
Cuando vuelven los grillos gueden en prau tesoros tapecíos ente la fueya y les serpentines rotes.
Cuando cansa l'orpín esproña la rosada.
