Tenía alma de ríu.Dispersa, clara, a veces turbia tamién, dexábase llevar al pasu de les sombres benéfiques del blimal y el humeru.
Como un rumor partidariu, sentíala cerca.
Ensin amosase, acompañábame.
Adulces, la so llingua, serenaba los díes.
Una vez, cuantayá, ficimos una foguera n'arena y perdura'l so calor.
Alma de ríu. El martín pescador échate de menos.
