Díes que nos defenden del fríu del mundu. Alcuando lleguen díes asina que nos defenden del fríu del mundu y del xarazu de sentir, detrás d'una vidriera.
La distancia de la realidá nun ye fría, cobíyanos nun calor de placenta.
Detrás de la vidriera caen les goteres de la desesperanza y les plumbes vencíes del cuervu negru. Pinga'l peligru detrás de la vidriera.
Hai díes nos qu'ún sal de casa como'l que sal d'unes llargues fiebres d'iviernu y duel la lluz nos güeyos, duel l'aire nel piel, duel la pena restorciendo'l corazón con deos pegañosos de nada.
Tracen estrañes vueltes los caminos de la tierra cuando sales de casa y nun t'arrodien los llobos y l'enemigu ta llonxe y el xarazu bastia la herba ensin moyate. Traza el sol en cielu un misteriosu círculu coles gaspies del día y devuélvete'l nublu una ballesta col fégadu de los tos reconcomios espetáu nella.
Hai díes qu'escapen.
