¿De qué lluz ta fecha l'arena? Sé que de la mesma materia que'l veranu y los sueños. Vien siempre d'eses veredes enceses de lo irrecuperable, les que transiten al otru llau de la borrina de la infancia y de la muerte. Inda esa lluz nunca muerre.
Na edá de la inocencia la vida ye un pozu sin fondu al qu'asoma un nenu. Desconoz el mieu a lo escuro y tarrez de les incertidumes. Arden les sombres nel abismu prestosu del pozu.
La vida adulta enséñanos a rocear del pozu. Si nos allegásemos a él díbamos sentir en cantu l'alma cómo ruxe'l vértigu ende, el peligru de siguir viviendo.
Ya nun somos quien asomar al borde del pozu porque sabemos qu'alló abaxo ta'l fondu. Un espeyu escuru qu'aguarda de cuantayá la última estampa del nuestru rostru. Esi que fuimos trazando a la bona ventura o con obstinación tantos díes, tantos...pocos díes. Húbolos, en cierto, nos que pisamos colos nuestros pies descalzos aquella arena fecha de lluz, les nuestres sombres xuntes. Otra vuelta cerca'l pozu sin fondu.
