Cierres la ventanaa la inocencia,
dexes que'l duce páxaru
inespertu
estrelle en cristal
les sos ales velenoses.
Por aquellos díes
llegasti a vende-y l'alma
a la culiebra verde,
llegasti convidar a los llobos
a esfozar en corazón,
llegasti correr
ente les rates.
Por esos díes
deprendiste escaecer,
a mirar lo que se pierde
como se mira
al vientu que pasa,
a la sombra
que dexa una nube
nel llombu trémole
d'un ríu que cuerre.
Deprendiste
caminar ente carbayos
caíos y muñecos rotos,
ente muertos.
Agora el día ye un elefante vieyu
que xube a modo el monte pindiu
de tolos díes por venir,
un aigla d'ales canses
que xube a modo hasta'l cantu'l sol
y queda presa ende
dica la nueche que la fai caer.
