Siente el murmuriu afogáu de la cotolla,deprende de la so lenta muerte
alló no alto, no más desanubierto
del monte. Siente l'aire esfreciendo
el gargüelu roncu de la mala flor,
de les yerbes rares.
Más vieya ye la casa del diablu
que'l pan de la esperanza,
cinco teyes malpenes y una trabe
toriada abellen a los que nella duermen,
erguía ente les ruines de l'aldea,
arguyosa d'acobiyar inda la vida,
más vieya que'l pan de la esperanza.
Ye fonda y llarga la nueche
de los que'l camín desanden,
les sos llaceries nunca curen,
los sos pasos allónxense de les fontes
y los ríos, de les manes que caricien
a cualaquier sombra que pasa.
Ye fonda y llarga la nueche
de los que fuxen de la so propia estampa.
Siente'l murmuriu afogáu de la cotolla,
arrima la oreya al pechu d'un caballu,
alienda al ritmu del so corazón,
dexa que'l fluir nerviosu del so sangre
caltrie nes tos venes, t'encenda les coraes,
deprende tamién de la so lenta muerte.
