La memoria va trazando un rastru tapecíu y escapadizu en dirección contraria al camín por andar. Como una culiebra piérdese bien lluego ente la mestura'l bosque pa afayar nél el so propiu esconderite. Ende, acusbiando na fonda escuridá, l'alcordanza resiste.Namás lo qu'escaecemos nos fai gachar la cabeza énte la muerte. Namás lo que perdimos del too.
