Cuando Hansel y Gretel
volvieron a casa
alcontraron la puerta entornada,
y cartes polvorientes
en felpudu,
l'aire fríu de la seronda
facía rinchar
la maera'l cuarterón
y les peslleres
furruñentes,
respigaba les telarañes
de les ventanes
ensin cristal,
apizcalbaba un silenciu
puercu
en cantu de les solombres,
picaron na puerta enteabierta
ensin enfotu,
llamaron a voces
el nome de so padre
el lleñador,
el nome de quienquiera
tuviere ende
morando na casa,
Hansel, o puede que fuera
Gretel, lloró, amatagando
en gargüelu un llamentu
tarazáu de cristales rotos
y povisa de nada, de mieu
n'estáu puru, sudu xeláu
nes vidayes,
lloraron entrambos
l'hachu del padre
llantáu nun tueru
de castañal
n'antoxana,
les teyes frañaes,
l'ecu de les sos voces
na casa vacia,
abrazáronse
llorando
y después caún siguió'l so camín
de vuelta al bosque,
a los inciertos vericuetos
del otru llau del ríu
onde tovía los había esperar
una vida mui llarga
y farta de disgustos
y alegríes, solitaria
en cualaquier casu,
el final del cuentu
que nun acaba bien.
