Fuimos amigos
o casi
amantes,
citábemonos
en requexos
secretos
de la escuridá
común,
fuimos lleales
a les nuestres
complicidaes,
a una manera
estraña
de compartir
sombres y respigos,
tu sabíes
el tempo esactu
de l'alegría
nun violín,
dialogabes
serena
con andarines
y algoritmos,
sabíes la fórmula
del dolor de Hamlet
namás con despexar
la incógnita d'Edipo,
y que tamién la vida
ye esa ecuación
ensin resultáu
posible,
una suma d'erros
qu'alcuando termina,
remémbrote
una nueche
nel cuartu d'un hotel
de L.luarca,
afuera el vendaval,
en tientes
a media lluz
los tos güeyos
encesos,
de la color
del tigre,
afirmando
y negando
un sentíu
a tantu enfotu,
a tanta perda.
