hasta nunca enxamás

La muerte vieno
buscar a Portu
una mañana d'escuela
de les últimes de cursu,
-alcuérdome
de la densidá de la herba
moyao nel aliendu, del calor
faciendo'l so ñeru nun cielu
altu y escampláu, de qu'inda
nos quedaba pendiente
l'exame de Naturales,
de la palabra "meninxitis"-.
L'helicópteru aterrizó
nel prau de la fiesta
de l'aldea
y despegó con Portu
dica los hospitales
a los qu'enxamás se llega,
dica nunca y niundes.

Alcuérdome qu'al otru día
nun hubo clase
y fuimos toos a misa
y de qu'Alexa, un compañeru
de cursu que nun tenía mieu
de nada dixo apuntando
pal ataúd: "Mira eso ye
lo que queda de Portu,
lo que va quedar de nós".

A Niebla La Muerte
siguiólu hasta'l Sur,
dexólu que marchare
a la busca d'otra vida
llonxe, onde l'azar
ye una flor qu'enllena
el pechu de mariposes
y les funeraries piesllen
a la hora de la siesta.

Una nueche Niebla
soñó que llegaba la Muerte
y que-y apurría la mano
y que él dába-yla gustosu,
prestaba dexase llevar por aquella mano
que sosegaba
como la del deséu
cumplíu, como la les promeses.
Dexóse llevar.

Alcuando,
en tardes duldoses
alcuérdome de Portu y de Niebla,
de vivir agora tendríen los mesmos años
que yo, siguiría caún la so vida
per caminos que namás
sabe'l destín,
lo más xuro ye qu'enxamás
volviéramos alcontranos
a nun ser por casualidá.

Les tardes finen aína
y bien lluego apruz la nueche,
como esta na que Billie Holliday
canta "Strange fruit"
y ún piensa en Portu, en Niebla,
nesi frutu estrañu
que ye la vida,
falagu duce nos llabios
qu'un día podrez
y dexes de sentir
como Portu, como Niebla,
hasta nunca enxamás,
hasta nunca, nunca enxamás.