Va munchos años nuna ciudá pequeña xunta un ríu negru, delles mañanes despertábame'l cabruñar d'un ferreru de fragua qu'había xusto detrás de la nuestra casa. Yera un portugués fuertón y malencaráu qu'alpenes falaba con naide y les poques veces qu'abría la boca atronicaba'l barriu enteru de cagamentos na so llingua. Tizaba la fragua echando paliaes de carbón col mesmu rixu qu'imprimía al cabruñar el fierro col martiellu na yuncla. Después siempre facía la mesma cosa: cuspía na palma de les manes y frotábales cabu'l fueu.Entós y agora toi convencíu que'l cuspe del portugués yera quien avivar el fueu, que tenía esa facultá fuera de lo corriente y que d'averes les paliaes de carbón namás ayudaben un daqué a poner la fragua en caldia.
Daquella inda desconocía la virtú de la saliva pa encesar tolo que toca.
Naquellos díes tu nin siquier esistíes y la risa de les mazanes verdes suplía el corazón perecederu de los veranos.
