Afayamos un son pa enfrontar l'aldu de la vida nel baile quietu de los maniquís.Al otru llau de los escaparates, nuna esquina desabrigada, un xitanu tocaba el curdión y miraba llonxe, más alló de les cais, alluende los nuestros pasos. La so música yera de xelu, cuayaba alpenes nel corazón pequeñu de les rates.
Y un hortera tamién pasaba perende cola so discoteca de cuatro ruedes y el tubu escape trucáu. Babayu en soníu cuadrofónicu, el so tránsitu vera los escaparates fue fugaz. Escaecímoslu en momentu.
Y un paisanu vieyu, borrachu, canturriando ente dientes arrimóse a la lluna de vidriu y dexó ende un besu puercu a la so mala estampa. Balburdiaba una tonada obscena que falaba de cures y de putes y d'un accidente de moto. Miró a los maniquís con un acenu de deséu. Hubiere pasao la nueche con cualquier d'ellos.
Y cruzó la cera dalguién que nun yera naide y que nada importaba. Diba xiblando'l cantar del silenciu, que ye tamién el cantar del olvidu. Entós vímoslos. Los maniquíes bailaben quietos. Invitábenmos a entrar nel so baile.
