Na soledá del pescador de caña adicamos un rostru asemeyáu al de los nuestros escureceres fríos. Na so constancia el vagar pa que llegare alcuando un estremecimientu de llonxe a raspiar les nuestres terminaciones nervioses.Yeren los díes nos que'l llobu fuxía de la so propia estampa y la mala suerte desarmaba toles partíes de cartes del diablu.
Atopámonos un día d'esos, corazón. Un d'esos díes que nunca escampla y la policía anda revuelta buscando mures asesinos embaxo los regodones del pedreru y les madres nun dexen a los nenos salir de casa ensin navaya. D'esos díes que cuando acaben abre ún la ventana de la nueche y dexa que'l pechu s'enllene de desesperanza p'alendar un soplu al menos de vida. Un día d'esos con nueches nes que dalguién abre la ventana y salta.
Si el nuestru amor nun ye perfectu débe-ylo al tiez escuru d'aquellos díes. Al velenu negru qu'inda cuerre peles nuestres venes cola refugaya de tolo que nun pagó la pena y si la pagó agora ya nun cuenta nada.
Xuntámonos embaxo un cielu llaráu de nublayones y amenaces.
Venimos d'esos díes de sombra. De la soledá del pescador de caña y de la so obstinada deseanza.
D'entós p'acó dos colleches de mazanes dio la tierra, tres veranos vimos nacer nel torbolín verde del orbayu, millones d'estrelles prendieron y apagáronse. Poco más que cuntar... a los demás.
