el corazón del llobu

Llume acedo
del corazón del llobu
entrasti na ciudá,
respigues
les cais
desanubiertes
col aliendu
prendíu
nes coraes
del bosque,

lleguesti como l'iviernu
pa quedar,

llume acedo
del corazón del llobu,
ensucha la suerte
na to llingua
d'oro vieyo


pinga nes vidayes
el sudu fríu
de les tos buelgues
famientes

vinisti pa quedar.

al aire

Esfueyes tardes
de nubes baxes
en pasear
el cuayu y les coraes
al aire,
-dicíenlo los antigüos:
ye bono
que-yos dea l'aire
a les feríes.

Después vuelves
pa en casa
medio llimpiu,

en fardel
malpenes
el pequeñu tesoru
de la podredume
piadosa:

decisiones
qu'empuerquen les manes
como cereces maúres,
qu'alcuando
rocen los llabios
dexando
un vagu rastru
d'alegría duce
y sucia.

Vuelvo a cavar
Na tierra llento
De la llamarga,

equí ye dócil
el piel de yerba,
los raigaños
fráxiles,

cavar y fundir los pies
na llosa ye ende
la mesma acción,

llevanto los tapinos
cola yema de los deos,

caricio nel sucu
el calor de les mios propies
venes
Vengo a cavar
otru día
a la tierra llento

vuelvo picar
a una puerta invisible,
al otru llau
siéntese'l marmuriu
de voces familiares,

llevántome
bien ceo,
camino hasta la ería
de xunta'l llagu,
ende nun ye raro
atopar
gansos selvaxes
cortexando

ellí fundo la fesoria,
destapino la tierra
coles yemes de los deos,
alcuando
los díes más nublos
dexen posar una perla
ente les angüeñes de les manes.