la tierra d'Adán

Alborez
nublo
na tierra d'Adán
-acero frío
espetao
nel so piel sonce
de yerba-

al otru llau
de los montes
nel fondo'l vai
esconsoña
l'home d'ayer,
un muertu
fartu de durmir,

abre adulces
los güeyos,
duel l'orpín
na niñina
inda dilatada
de soñar
mares blancos,
los contornos
borrosos
de la isla
onde medren
les uñes de los muertos
y la flor del olvidu,

nel oxal
la rosa mustia
y un as de piques
en bolsu la pechera
como un pañuelu,

en bolsu
un respigu de fierro,
la llave del cuartu
onde descansó
de vivir
una nueche
cuantayá,

esconsoña,
llevántase
de la tumba,
alza al cielu
la llave
como una espada,

sabe qu'esa llave
puede
provocar la truena
y abocanala,
con esa llave
podía estruir
el mundu,
volver crealu,
abrir con ella
l'estoyu secretu
de l'alegría
y el placer,

sabe tamién
qu'esa llave
ya nun val
pa entrar
nel cuartu
onde descansó
de vivir
una nueche
cuantayá,

que'l día ye nublu
-acero frío
espetao
nel so piel sonce
de yerba-
cuando alborez
na tierra d'Adán.