campaneru

Entres a escondidielles
nel sobráu de la Casa Xunta'l Ríu,
a media tarde, inda la lluz
dexa entever les paredes afumiaes
de calores antiguos,

andes a gates furtiando
mentires y telarañes,
cuidando de nun vencer
el pisu precariu de maera,
de nun despertar la ira de los cielos
nel techu entrampiáu pola ruina
y los sueños corrosivos de los mures,

embaxo eses tableres podres
alendó una vez l'aventura
nel pechu escitáu d'un nenu,
fervió el lleche nel fueu,
santiguóse el mieu a la truena
nel nome benditu de Santa Bárbola,
allumaron veles en tartes de cumpliaños,
respigóse el carne de los débiles
una nueche na que'l diablu armó
la de coyer y fuxó el gatu
espantáu ente carreres y voces
alloquecíes, o aquella otra nueche
na que picó la muerte a la ventana
coles sos uñes restorcíes
y nun yera naide, namás el cutu
tarazador de xineru esfreciendo
la cocina valera, un corazón vieyu,

agora
sales del sobráu
puercu de nada,
ye la última vez
-nun hai otra-
qu'entres na Casa Xunta'l Ríu,

respires fondo
l'aire impuro del escurecer
nel corazón del vai,
la mesma bocanada
que tingla na campana
de llamar a conceyu
y que llama agora por naide.