Llegó el fríu a los montes del llobu, llegó la llingua blanca cola palabra maldita que borra el rastru del sangre ente los bardiales, llegó la nubla y la fame,
llegó el mieu callando, respigando'l piel del llobu qu'acuerda na so cubil, tremorosu, gachu, alloriáu,
soñó que yera un home, soñó col resguardu de ciudaes vieyes y asoleyaes, con almuerzos calientes en cafés pequeños apetiguñaos por xente de pasu, soñó con mercaos, tranvíes, ilesies, azulexos azules nos que dalguién pintara un resume de los sos díes en monte, les hores propicies y les nueches llargues, valeres, les fartures, les victories, les engarradielles, la marca de la humildación en gañote, la marca invisible de la supervivencia,
soñó que yera un home con billete de vuelta a dayures, un home que pigazaba desprocuáu nun tren camín de casa,
enarquió'l llombu, boció col focicu ganosu, resquemaba nes coraes la fame, la lluz precario del día, alló alluende restinxendo nes peñes arispies de los cimbros, no fondo'l vai, l'ecu amenaciante de la muerte que busca les sos buelgues na llingua delatora de la ñeve.
Corazón de fierro aliendes nes seches escures de la ciudá, respigues el piel de los que duermen coles tos angüeñes de campesín, profanes la seda coles tos botes de soldáu, cuayes el cercu de lluna con un cochellu fríu,
corazón de fierro, cómpliz de tantes nueches de velea, de tantes llamaes valeres al otru llau de los díes,
escuéndeste na cubil d'un arguyu tan vieyu como'l xarazu, basties y desapaeces a escondidielles como'l xarazu,
nun cambies, nun avieyes, la to sede apodera les sombres, destercia a la muerte cola so rabia d'animal acorripiáu, muerde feroz el focicu del llobu, rescalva la furia de les tormentes.
arrímate a les sombres, enxuga d'orpín les vidayes, toca'l llombu fríu del vientu que respiga la herba,
besa callando la navaya tebia del últimu sol,
bebi serenu el velenu duce de la nueche que vien xunta ti como un animal fiel, brinda con ella pola lluz naciente d'otru día pola lluz naciente de la última hora.
Con felechos secos y forgaxa del árbol baltiáu tresnes el to ñeru esta nueche de fiesta agora que toos duermen
con plumbes musties d'ánxeles caíos, con povisa d'axendes vieyes, acomodes un camaretu al corredor, agospies un fuelgu a la rabia del animal que nunca cansa,
con febres de tabaco y balagares de seda tresnes el to ñeru esta nueche na que les manes del deséu tornen la muerte n'acesmu cola llingua allampiada y los deos ardiendo.
Sábados furruñentos del 82 camín del Baile, del Madison, la hora emocionante de cruzar el ríu como una frontera, contrabandistes a cara descubierta, la mercancía pasaba de mano en mano, de boca en boca,
terez el piel inda el fríu de les tardes de los sábados del hibiernu del 82,
el paraísu nuna parada d'autobús de la carretera xeneral sepultada de polvo gris y cisca de carbón,
los tacones altos de la Rápida esconxurando la xelada y la mirada altanera d'aquella moza de les piernes llargues,
freddy pintaba los llabios nos escaparates puercos d'un chigre abandonáu y lauro prometía solemne dir brindar con una garrafa de vino peleón na tumba de Kerouac,
sábados furruñentos del 82, terez nel piel el so fríu, despierta el corazón del contrabandista qu'inda cruza la frontera camín del Baile, de cualquier Baile.
Entres a escondidielles nel sobráu de la Casa Xunta'l Ríu, a media tarde, inda la lluz dexa entever les paredes afumiaes de calores antiguos,
andes a gates furtiando mentires y telarañes, cuidando de nun vencer el pisu precariu de maera, de nun despertar la ira de los cielos nel techu entrampiáu pola ruina y los sueños corrosivos de los mures,
embaxo eses tableres podres alendó una vez l'aventura nel pechu escitáu d'un nenu, fervió el lleche nel fueu, santiguóse el mieu a la truena nel nome benditu de Santa Bárbola, allumaron veles en tartes de cumpliaños, respigóse el carne de los débiles una nueche na que'l diablu armó la de coyer y fuxó el gatu espantáu ente carreres y voces alloquecíes, o aquella otra nueche na que picó la muerte a la ventana coles sos uñes restorcíes y nun yera naide, namás el cutu tarazador de xineru esfreciendo la cocina valera, un corazón vieyu,
agora sales del sobráu puercu de nada, ye la última vez -nun hai otra- qu'entres na Casa Xunta'l Ríu,
respires fondo l'aire impuro del escurecer nel corazón del vai, la mesma bocanada que tingla na campana de llamar a conceyu y que llama agora por naide.
Los díes de furia, arregañando al cielu los dientes feroces del animal xoven, pasaron bien lluego,
mustiaron cuantayá les cheires ingrientes del artadal,
cuantayá dobló la esquina el coche de los lladrones col botín del últimu güelpe audaz,
quién s'alcuerda agora cuándo se marafundió el tesoru, la vuelta a la costume triste, al llume tebiu de les hores corrientes,
había un llugar bien cerca onde'l llobu y el tigre yeren foriatos, onde dala cosa entaínaba pisando l'acelerador, onde lo normal yera sentir el filu del aceru en gañote, enfastiu, ganes de fuxir a niundes,
quién remembra ya l'oru arguyosu de los díes de furia, l'escamplu falsu del sol de los inválidos cariciando los sos miembros baldaos como un fríu al que -ensin remediu- acabamos avezándonos.
Desaparto los velos turbios
