Llegó el fríu a la ciudá y toos fuxen, llegó l'aire que taraza les mentires, esmaralla la bona llana, la carne fiere, llegó l'invitáu cola so navaya de xelu y sol.
Al amanecerín ente solombres de pena llegó'l fríu, los tigres del circu frañaron les xaules fuxeron galmiando a la estación d'autobuses, llegó l'aire que taraza a los qu'esperen y a los que marchen.
Con una escoba de pistañes postices llegó el cutu arrastrando la boñica sagrada de los branos, el sal de la vida encesa, les sos povises, con guantes de seda recoyó les últimes partícules de la culpa.
Llegó'l fríu a la ciudá, nes cuéncanes fondes de l'alcordanza terecen los biérbemes, apodrecen los rencores, ye'l tiempu d'esperar y de fuxir.
Esteláu na lluz d'oro de les mimoses vulgares una tarde del hibiernu del 78, detrás el focicu puercu de la Central Térmica, la cruz bixega del colexu de los P.P. Dominicos, escuéndome de los deberes,
el rellugu caleciendo les manes ariaes, la escitación de saber que tas faciendo dalgo indebío,
ellí, al otru llau de les normes, sentíase'l cutir del corazón nes vidayes, el palpir de la tierra nes Chiruques,
mientres, nel barriu, enfrente casa Fredo arranca'l camión espechugáu hasta la bragueta, Queta coloca güevos en cestes de blima con deos de fada, Cuno esmaralla forgaxes nel suelu del chigre, el vieyu Cantalapiedra -el de la ferretería- camina cuntando los pasos: cuarenta mil doscien-tos quin-ce, cuarenta mil doscien-tos diecie-seis...
y yo nun puedo tar ende, nun puedo volver a casa tovía,
llonxe, perllonxe de tolo que conforta y abelluga, del pesu específicu de la palabra dada, apolmonáu de remordimientos, escuéndome nel fogaral.
Nuna tarde d'hibiernu del 2008, esteláu na lluz d'oro de les mimoses vulgares, la verdá ábrese en carnes agora que nun puedo volver a casa, ya nun puedo volver a casa.
La primer vez que tuvisti solu, solu de verdá, fue nuna ciudá cálida del sur,
cuantayá, el branu húmedu pegándose na piel, alló nun caleyón desanubiertu l'aire pequeñu d'un alecrim.
Solu nel cumal de los díes grandes, alluende abaxo la ciudá encesa afrescándose en ríu, sentiste en pescuezu el raspiar de la soga, la seña que llamen los pirates rebusquinos de la muerte...
Inda nunca miraras la culiebra a los güeyos.
Solu. Dexaba el mieu un rastru pela ciudá menos fuerte que l'alecrim.
Llegó el fríu a la ciudá
