esteláu na lluz d'oro de les mimoses vulgares

Esteláu na lluz d'oro
de les mimoses vulgares
una tarde del hibiernu del 78,
detrás el focicu puercu
de la Central Térmica, la cruz
bixega del colexu de los P.P. Dominicos,
escuéndome de los deberes,

el rellugu caleciendo
les manes ariaes,
la escitación de saber
que tas faciendo dalgo indebío,

ellí, al otru llau de les normes,
sentíase'l cutir del corazón
nes vidayes, el palpir de la tierra
nes Chiruques,

mientres, nel barriu, enfrente casa
Fredo arranca'l camión
espechugáu hasta la bragueta, Queta coloca
güevos en cestes de blima con deos de fada,
Cuno esmaralla forgaxes nel suelu del chigre,
el vieyu Cantalapiedra -el de la ferretería-
camina cuntando los pasos: cuarenta mil
doscien-tos quin-ce, cuarenta mil doscien-tos
diecie-seis...

y yo nun puedo tar ende, nun puedo
volver a casa
tovía,

llonxe, perllonxe
de tolo que conforta y abelluga,
del pesu específicu de la palabra dada,
apolmonáu de remordimientos,
escuéndome nel fogaral.

Nuna tarde d'hibiernu del 2008,
esteláu na lluz d'oro
de les mimoses vulgares,
la verdá ábrese en carnes
agora que nun puedo volver a casa,
ya nun puedo volver a casa.