díes d'inocencia

Detrás de la nuestra casa
había un solar
onde los camiones
veníen descargar
escombrios y tierra
de naide, refugaya
que nun tenía más sitiu
en mundu.

Ende emporcábamos
les rodielles de cisca
y sangre de les primeres
engarradielles series.
Con migayes de pan
y mantega cebábamos
a los animales caleyeros,
y les sos pulgues
cebábense en nós.
nel nuestru sangre
inda puro, montés
de barriu con ríu
d'agues clares
como'l pelleyu d'una rata.

Alcuérdome de Moro,
un perru de toles races
que nos siguía perende
moviendo'l rau
detrás de les nuestres meriendes
marafundiaes y al qu'un día
Fero -un guajón grande
qu'abusaba davezu
de los más pequeños-
sentenció a muerte
argumentando que Moro
tenía nos güeyos la seña
d'una enfermedá contaxosa.
Resquema inda
nes coraes
la lluz fría d'aquella tarde
na qu'escorrimos a Moro
tirándo-y piedres
pa evitar que Fero
lu matare
y les risotaes siniestres
del verdugu
al ver que'l perru
corría col rau ente les pates
pa volver otra vuelta
xunta nós,
resquema inda
en carnes
la nuestra cobardía,
el nuestru alloriu
incapaz
de salvar a Moro
cuando Fero-y disparó
certeru
ente güeyu y güeyu
cola escopeta perdigones.
Enterrámoslu
embaxo un montón
de cisca y tierra blandio
del solar
y en volviendo a casa
teníamos la cara puerco
de llárimes seques,
un regayu de pena y rancor
espetáu en corazón.

De ralo en ralo
vuelvo al pueblu natal,
alcuando paso xunta'l solar
onde los camiones siguen
a descargar escombrios
y tierra de naide, refugaya
que nun tien otru sitiu
en mundu,
embaxo ún d'esos terreros
tarán los restos,
lo que quede de Moro,
lo que quede de los nuestros
últimos díes inocentes,
el primer escamplu
de la vida difícil,
la qu'alborecía
en mañanes d'orpín y nubla
camín d'escuela
como un anunciu
de tolos díes escuros
qu'inda habíes vivir,
los que te queden.