los díes de fríu y fueyes caíes

Fueron díes de fríu
y fueyes caíes,
díes llargos
detrás de les ventanes
empañaes
col vafu del diablu.
Díes llargos
de nueches ensin fin,
de fiestes tristes
nel bosque,
bailando
coles cadarmes
de los artos y los humeros,
xunta el ríu
de mercuriu gris.
De sópitu
llamaba dalguién
con males noticies
del otru llau,
señes del pasu
de la muerte
cerca
de nós,
un nome y una sombra
que bien lluego
escaecíemos
como
refugaya
que llevara'l ríu
de mercuriu
vega abaxo,
una presencia vaga
que l'alcordanza
esvaciaba
de rostru
y respigaba
enantes
de desapaecer
pa siempre.

Díes llargos y fríos,
de fueyes caíes,
cruzábemos los deos
nes fiestes tristes
del bosque
pa que les prósimes
males noticies
fueren ecos
de llonxe,
reburdios malpenes,
nada en carnes
de verdá,
vivo, nuestro,
yeren díes
nos qu'abrazábemos
el cuerpu nidiu
del xelu y cariciábemos
el piel de les ortigues
namás por sentir
que'l camín siguía
dica ayundes,
al aldu d'un vientu
que nun nos emburriara
al país de les males noticies,
al valleyu fonderu
de les fueyes muertes
onde los cuentos infantiles
asitiaben el castiellu famosu
de dirás y nun volverás.