Una vez,cuantayá
nun prau de povisa
y buelgues
torcíes,
miróte un rayu
a los güeyos,
la so clin
espelurciao,
puerco,
tamién
de la color
de les derrotes,
el llombu
fundíu
de los qu'andaron
a palos,
gacha estampa
d'un rayu
amatagáu
na folla
y el polvo de los caminos
que nun lleguen
mui llonxe,
gachu,
pequeñu,
bastardu
d'una tormenta
de veranu,
mirábate a los güeyos
ensin nengún enfotu,
por costume
de mirar,
sé qu'aquel animal
nun buscaba cosa,
nun allampiaba
nengún deséu,
y devolviste-y la mirada
al rayu
con idéntica desgana,
por primer vez
en munchu tiempu
sentístete tranquilu,
sosegáu,
en paz coles propies coraes
y col eternu plasmu que sollivia
tola estupidez del mundu.
