el tiempu d'esperar y de fuxir

Llegó el fríu a la ciudá
y toos fuxen,
llegó l'aire que taraza
les mentires,
esmaralla la bona llana,
la carne fiere,
llegó l'invitáu
cola so navaya
de xelu y sol.

Al amanecerín
ente solombres de pena
llegó'l fríu,
los tigres del circu
frañaron les xaules
fuxeron galmiando
a la estación d'autobuses,
llegó l'aire que taraza
a los qu'esperen
y a los que marchen.

Con una escoba
de pistañes postices
llegó el cutu
arrastrando la boñica
sagrada de los branos,
el sal
de la vida
encesa, les sos povises,
con guantes de seda
recoyó
les últimes partícules
de la culpa.

Llegó'l fríu a la ciudá,
nes cuéncanes fondes
de l'alcordanza
terecen los biérbemes,
apodrecen los rencores,
ye'l tiempu d'esperar
y de fuxir.

esteláu na lluz d'oro de les mimoses vulgares

Esteláu na lluz d'oro
de les mimoses vulgares
una tarde del hibiernu del 78,
detrás el focicu puercu
de la Central Térmica, la cruz
bixega del colexu de los P.P. Dominicos,
escuéndome de los deberes,

el rellugu caleciendo
les manes ariaes,
la escitación de saber
que tas faciendo dalgo indebío,

ellí, al otru llau de les normes,
sentíase'l cutir del corazón
nes vidayes, el palpir de la tierra
nes Chiruques,

mientres, nel barriu, enfrente casa
Fredo arranca'l camión
espechugáu hasta la bragueta, Queta coloca
güevos en cestes de blima con deos de fada,
Cuno esmaralla forgaxes nel suelu del chigre,
el vieyu Cantalapiedra -el de la ferretería-
camina cuntando los pasos: cuarenta mil
doscien-tos quin-ce, cuarenta mil doscien-tos
diecie-seis...

y yo nun puedo tar ende, nun puedo
volver a casa
tovía,

llonxe, perllonxe
de tolo que conforta y abelluga,
del pesu específicu de la palabra dada,
apolmonáu de remordimientos,
escuéndome nel fogaral.

Nuna tarde d'hibiernu del 2008,
esteláu na lluz d'oro
de les mimoses vulgares,
la verdá ábrese en carnes
agora que nun puedo volver a casa,
ya nun puedo volver a casa.

foriatu

Lleves nes venes
l'óxidu de les puentes furruñentes,
lleves cisca de carbón
nos güeyos,

al otru llau de la frontera
cualquier podía reconocete,

lleves nes coraes
el furor adormecíu de la pólvora,
lleves miel amargo
nos llabios,

foriatu equí y en cualquieraparte,
de baldre escuéndeste del que fuiste.

blues de los díes grandes

Fuimos grandes
a veces
cuantayá
en díes qu'escaparon,
como escapa'l fumo
y la vergüeña,

grandes, más grandes
que los osos d'Alaska,
fueron les nuestros deseos,

sollertes
soñamos el camín
ocultu de la pantera,
el roce na carne
de les ortigues,
la fonte eterna
de la bona suerte,

cuantayá
a veces
fuimos grandes
en díes qu'escaparon.

xente de nubla

La nublina
escuende
los remordimientos,
un día gris
escampla'l fueu
de milenta díes doraos,

ocultos
na sombra
privada
somos
lo que naide
ve de nós

Los díes valeros
cunden más,
vívese más
vaciu de díes,

somos
xente de nubla,
carne de truena.

alecrim

La primer vez
que tuvisti solu,
solu de verdá,
fue nuna ciudá
cálida del sur,

cuantayá,
el branu húmedu
pegándose na piel,
alló
nun caleyón
desanubiertu
l'aire pequeñu d'un alecrim.

Solu
nel cumal de los díes grandes,
alluende abaxo
la ciudá encesa afrescándose en ríu,
sentiste en pescuezu
el raspiar de la soga,
la seña que llamen los pirates
rebusquinos
de la muerte...

Inda nunca
miraras
la culiebra
a los güeyos.

Solu.
Dexaba el mieu
un rastru pela ciudá
menos fuerte que l'alecrim.